Ten eerste wil ik Dirk even bedanken dat hij zo vriendelijk is geweest om de pen door te geven aan mij.Het is een volledige verrassing en ik weet ook niet waar dit initiatief vandaan komt. Ik die zowel schriftelijk als mondeling niet zo’n communiceerder ben en eigenlijk alleen maar in oneliners denkt.

Toch doe ik maar een poging op paasmaandag onder de voorwaarde dat ik een stukje van minimaal 1000 woorden wel voldoende vindt.

Het komende seizoen is mijn 25e en misschien kan ik iets vertellen over mijn verleden. Toen ik een kleine jongen van 6 was, kwam een van mijn broers heel opgewonden thuis met de opmerking : “Ik heb een nieuw spel geleerd en het heet schaak”. Wij moesten gelijk het spel van hem leren, want schaken doe je niet alleen. Het probleem wat we echter hadden was dat we geen stukken hadden en alleen een dambord. Met wat geïmproviseerd, een damhoutje is een pion en wat pionnen van mensergerjeniet en al wat onderscheidt kon maken, werd er toch gespeeld.

Mijn vader, mijn andere broer en ik, leerden het spel en na een paar weken werd er een schaakspel aangeschaft. Door mijn kerkelijke opvoeding konden en mochten wij niet zoveel op zondag, maar wel schaken. Zodoende werd er elke zondagmiddag geschaakt in een vierkamp. Dit duurde tot ik 12 jaar was, want toen begonnen mijn broers te puberen en had de koffiebar meer aantrekkingskracht op hun dan het schaakspelletje. Ik bleef alleen met mijn vader over en aangezien ik te sterk voor de arme man werd, verloor ik ook de interesse.

Ik heb toen ook geen stuk meer aangeraakt. Op mijn 21e ging ik in Groningen studeren waar ik met een aantal medestudenten helemaal in de ban raakte van het damspel. We speelden wel partijen van 6 uur met het studieboek op schoot. Dit fenomeen van zo’n lange partij boeide mij wel. Ik vond het wel heel vreemd om soms wel een uur naar een stelling te kijken en dan de winnende zet te doen.

Maar ja het stappersleven in Sneek nou. Elk weekend opnieuw op stap en daar een meisje leren kennen (is nu mijn vrouw), steeds minder in Groningen vertoeven en steeds meer bij het meisje. Dit leidde ertoe dat het dammen ook weer minder werd en op den duur ook mijn interesse verloor.

Ik was in die tijd nog steeds een arme student ( heden ten dagen zou je kunnen spreken van een rijke student maar dit terzijde) maar kwam wel in de kroegen. Daar kwam ik in aanraking met allemaal werkende jongeren die natuurlijk meer geld te makken hadden dan mij. We toepten veel zodat er iets van hun rijkdom in mijn zakken verdween. Echter op een gegeven moment, hoorden de heren dat ik ook kon schaken. Dit wilden zij ook wel en zo kon ik elke middag wel een potje spelen met als inzet een consumptie.

Plotseling kreeg ik het idee, mede door mijn dam ervaring, dat ik kon schaken want ik won wel 90% van het aantal spelletjes. Maar op zekere dag kwam daar een kleine snotaap binnen die ik nog kende van mijn Bogerman tijd, die mij pardoes 5 keer versloeg. Ik mocht gewoon spelen met hulp van omstanders en hij speelde blind. Zijn naam was Yge Visser.

Al met al gingen er wat jaren voorbij totdat ik een baan vond in 1986 bij het toenmalige OBF in Leeuwarden. Dit gebeurde samen met een andere collega namelijk Mudshark (Wim Ykema). Wim speelde schaak bij de club en we raakten wat aan de praat totdat hij zei ; “Ga maar eens mee”.

Dit gebeurde dus en dat heb ik geweten. Ik geloof dat ik in de eerste 3 seizoenen wel 10 punten bij elkaar geschraapt heb. Ik wist wel perfect hoe ik de stukken moest zetten, maar niet hoe een opening of het middenspel of een combinatie werkte.
Maar in het 4e jaar door veel gespiek bij betere spelers, was daar plotseling mijn eerste succes een overwinning op Wietse Wiersma.

Betonschaak dat was het spel dat ik moest spelen. Overleef de opening, ruil je stukken af in het middenspel en probeer met behulp van je dam ervaring alsnog de partij te winnen en zeker niet te verliezen. Dit was een hele sprong in mijn ontwikkeling.

Hoe het vervolg is en door het naderen van de deadline, wil ik de jaren bij de club nog wel eens bespreken.

Omdat het mij interesseert dat Joe het schaken een sport vindt en geen spel, wil ik graag de pen doorgeven aan Joe Hania.