Het was vrijdagmiddag even na twaalven, een druilerige regen daalde neer op de Friese akkers. Ik gooide m’n weekendtas vol met kleding en in de auto en reed rustig naar de eerste stopplaats van deze dag: Wytse Wiersma. Nu was hij niet thuis, maar dat hoefde ook niet. Hij had, zoals afgesproken, de canvas tas met stukken en borden aan de garagedeur gehangen, die ik zo mee kon plukken. Snel naar de tweede stopplaats: mede inkoper Tjitze. Hij zou niet alleen helpen met boodschappen doen, maar hij had ook z’n vriendin overgehaald om snert te maken. Traditiegetrouw wordt de eerste avond snert gegeten en daarbij wordt eigengemaakte snert hoger aangeslagen dan de versie uit blik.

Enfin, Tjitze zou klaar staan rond enen met zo’n 5 liter snert. Nu was de snert klaar maar Tjitze niet. Hij had lekkage op de zaak en hij was de enige man in het pand die dat kon fiksen. Vandaar dus de vertraging. Na wat nuttige aanwijzingen van vriendinlief (-“waar zijn m’n sokken?!” -  “nou gewoon in de kast”) kwam de tas gevuld en wel in de auto terecht samen met Tjitze natuurlijk. Op naar de eerste winkel: Poiesz. Daar werd de basis gelegd voor het weekend. Bier. Veel bier. In de gietende regen werden de kratjes met de vriendelijke hulp van een Poiesz medewerker, in de auto geladen. Snel door naar de tweede winkel op de lijst: Aldi. Maar het werd toch maar Lidl want, volgens colakenner Tjitze, is de cola van Lidl beter dan die van Pepsi. Dus werd het Lidl. Een voor mij onbekende winkel, in die zin dat ik de indeling niet kende. Gelukkig hadden we een prima boodschappenlijst waarvan de basis al in 1987 is gelegd. De boodschappen werden in rap tempo gevonden. De overige boodschappen op de lijst werden gehaald bij Poiesz.

Dat was snel klaar en dus haalden we met een kwartier winst op het tijdsschema, Tom op. Tom, altijd goed voor de nodige muzikale variatie op het trainingsweekend, stond niet klaar, sterker, hij stond niet te popelen. Nee, Tom stond er op dat hij maar thuis moest blijven. Nu stond dat Tjitze niet aan en Tom voorlopig in de waan latend dat hij thuis kon blijven, reden we snel door naar initiator en hopman Douwe. Verbaasd dat we al een half uur eerder aan kwamen zeilen dan was gepland, werden we door vrouw van der Meulen voorzien van koffie en konden we de situatie “Tom” voorleggen. Nu was Douwe hier over vrij kort: “hij gaat mee”. Dus weer terug naar Tom. Nu is communiceren met Tom (als hij al thuis is) een kwestie van geluk en toch heeft hij alle moderne communicatiemiddelen tot zijn beschikking: telefoon, e-mail, breedband internet verbinding en zelfs een intercom. Nu maakte Douwe dankbaar gebruik van het laatste: de intercom. En via dit fraaie exemplaar werd Tom duidelijk gemaakt dat ‘ie moest gaan inpakken. Onbekend bij schrijver dezes is de manier waarop Douwe Tom dus kon overhalen, want Tom laat zich niet zomaar ergens naar toe het riet in sturen, ook niet met een kluitje. Toch verscheen hij rond vieren met een weekendtas bij de auto beneden. Het tijdsvoordeel, zo overtuigend behaald bij het boodschappen doen, was als sneeuw voor de zon weggesmolten: ruim een half uur te laat werd de rit voortgezet naar Hemelum, ooit de bruisende naamgever van de inmiddels opgeheven gemeente Hemelumer Oldeveld. Nu valt dit waterrijke gebied onder de gemeente Gasterlân & Sleat. Genietend van het inmiddels zichtbaar geworden waterig zonnetje reden we door het rustieke Woudsend.

Om 16.14 uur precies werd ik opgeschrikt door het melodieuze toontje van mijn GSM. Wytse. Oftewel die gryze. Waar wij in Hemelumer naam bleven, want hij en Tinus stonden te blauwbekken op het desolate stationnetje van Koudum-Molkwerum. Nu had ik inderdaad te weinig ruimte in die Amerikaanse bak van mij om deze twee heren, naast het bier, ook nog mee te nemen. Dus had Wytse het idee om per trein naar het dichtstbijzijnde NS station te reizen. Ik zou ze stipt om 16.06 uur oppikken, maar dat werd ‘um even niet vanwege bovenstaande perikelen. Aldus werd de Amerikaan op z’n  staart getrapt en zoefden we snel door naar Hemelum. Vlug de boodschappen eruit en hup, naar het stationnetje gezoefd. Gelukkig voor Wytse en Tinus was het station opgeleukt met een heus wachthokje. Waterdicht en uit de wind was het wel uit te houden. Wytse mopperend: “wêrom bleefst su lang fut” en Tinus met gitaar in de auto gezet en binnen een paar minuten konden we genieten van de inmiddels gezette verse koffie van het verblijf  “Het Flinkebosje”.

Tom, Douwe en Tjitze hadden alles al op- en ingeruimd en de tafels voor het schaken klaar gezet. En zo, zij het met enig vertraging, werd de twintigste editie van het trainingsweekend een feit. Alleen Wytse en ondergetekende hadden alle edities meegemaakt en trakteerden dan ook op gebak bij de koffie. Rond een uur of zeven werd de snert opgewarmd en geserveerd met roggebrood. Johnny zou met Yme Jan (al een tijdje geen teamlid meer, maar wel een vervent aanhanger van het trainingsweekend) rond 21.00 uur arriveren, want Johnny hield toch niet van snert. En inderdaad, rond die tijd kwamen de heren aangesneld én met een fonkelnieuwe volleybal. Vorig jaar was die bal namelijk gesneuveld tijdens een heus potje volleybal en omdat schakers ook hun verantwoordelijkheid namen was er gelapt voor een nieuwe. Mooie bal, maar het weer zou niet meewerken.

Snel de spullen afruimen en de eerste snelschaak ronde kon worden gespeeld. Tot onze grote verbazing beschikte het verblijf over een nieuwe afwasmachine en bleef het fenomeen afwassen beperkt tot “het in de machine zetten”. Heerlijk.

Johnny was in de eerste ronden oppermachtig en zou dat ook het hele weekend blijven. De andere “toppers” wisten elkaar aardig in balans te houden. Een grote meevaller was de onverwachte komst van Christian. Hij had zich wegens omstandigheden afgemeld maar vond toch de gelegenheid om een avond mee te schaken. Hij zou voor het pokeren weer naar huis gaan. De laatste twee gasten die dag zouden laat arriveren: Wytze van der Zee en Tjeerd Wiersma. Beide spelend voor het derde team moesten een uitwedstrijd spelen tegen uitgerekend Kollum. Geografisch gezien kon het niet minder. Maar de stemming was opperbest, zo niet uitgelaten. Pas bij de laatste ronde kwamen Tjeerd en Wytze binnen. Ruim na middernacht werden de stukken gelaten voor wat ze waren en de speelkaarten werden te voorschijn gehaald. Poker. Immens populair geworden onder de jeugdige bevolking sinds het pokeren ook te volgen is bij Discovery Chanel. Populair was het natuurlijk allang bij de schakers en dat al sinds 1987.

Nu is pokeren moeilijk te beschrijven, dus ik volsta met de notitie dat het winnen maar aan een paar spelers was voorbehouden. Een memorabel moment vond rond 02.30 uur plaats:

Het licht viel uit. Oorzaak: een flinke trek van de aanwezige schakers die zaten te pokeren. Tjitze had zijn frituurpan mee genomen en Tom kreeg de opdracht om alvast wat frikandellen, kroketten en kaassoufflés in de pan te mikken. Logischerwijze plaatste hij de frituur op het aanrecht alwaar ook de nieuwe vaatwasser was ondergebracht. De stekker was nog niet in de buurt van de wandcontactdoos of de aardlekschakelaar schreeuwde moord en brand en hield er mee op. Duisternis omhulde de verbaasde pokerspelers. Met een winnende kaart in de hand baalde ik wel, maar sprong op om mee te zoeken naar de stoppenkast. Ook de niet mee spelende teamgenoten (ze speelden partijen na) zochten driftig mee. Niemand vond de stroombasis. Na enig logisch denkwerk kwam ondergetekende op het idee dat de stoppenkast wel eens in het woonhuis kon zijn. Ai, die eigenaar ligt natuurlijk op één oor. De eerste oplossing lag voor de hand: bellen. Geen gehoor. Tweede optie: aanbellen. Nu werd de bel buiten luid geluid, maar geen kik. (Ik kijk zenuwachtig naar mijn zeker winnende kaarten: achteloos neergelegd om straks verder te spelen) Tinus stelt een drastischer maatregel voor: de deur inbeuken en de eigenaar van dit pand te confronteren met dit slecht functionerende stroomnet en hoe wij schakers daar wel niet onder lijden. Dat ging mij enigszins te ver hoewel mijn kaarten dat wel zouden rechtvaardigen. Nee, ik zou wel met minder geweld het woonhuis kunnen betreden en gewapend met een keukenmes verschafte ik toegang tot het woonhuis. Nu was ik voorzien van een zaklamp formaat mobieltje met een licht om U tegen te zeggen. De eigenaar Tjitze liep mee. Na wat gestommel vonden we het centrum van alle ellende en kon ik de aardlekschakelaar terugzetten. De lampen brandden weer en voor Tom was dat het sein om die stekker van de frituur weer in dezelfde wandcontactdoos te rossen. Wederom werden wij in het duister gehuld. Om deze vicieuze cirkel te doorbreken moest Tom een andere wandcontactdoos op snorren en dat deed hij gelukkig. Snel terug naar onze basis en de deur werd goed afgesloten. Tinus, hevig teleurgesteld dat zijn methode onbeproefd werd gelaten (want volgens hem hadden we recht op een 24/7 service) nam zijn verliezende kaarten weer op. Ik mocht ondanks deze grote onderbreking een stevige buit binnenhalen.

Toen ook het pokeren begon te vervelen, of eigenlijk het verliezen, werd de groep opgesplitst in tweeën en het klaverjasschema voor 4 spelers werd tevoorschijn gehaald.

Terwijl een ander groepje vrolijk partijen en stellingen analyseerden vorderde de nacht gestaag. Zo rond vieren gaf de analyse groep er de brui aan en vertrok naar boven. Ondertussen was er nog maar één groep van 5 klaverjassers over, die met een speciaal schema kaartten.

Met dit schema is het aardig klaverjassen met 5 personen, tenminste als het schema klopt. Nou, volgens Wytse klopte het schema, maar Anne had gevoelsmatig het idee dat dit dus van geen kant klopte. En inderdaad, al spelende kwam men er achter dat er iets niet klopte, dit tot grote wanhoop van Johnny. Hem werd wel tot vier keer toe door Wytse verteld: “Dou hest nou frij”. “Nee, nee, nou mustou dèr gaan sitte, of tog ja, dou hest nou wel frij”. Verwarring alom en bovendien klopte het gewoon nog steeds niet. Uiteindelijk werd er berust in de onvolkomenheid van het schema, met de belofte dat Wytse dat straks wel even “su fiksen”.

Er stond niets op het spel maar de wil om te winnen was er wel. Op het scherpst van de snede werd er gespeeld en de messen lagen op tafel. Er werd telkens een boom van twintig potjes gespeeld met telkens wel een andere winnaar. Pechvogel was toch wel Johnny die, naar eigen zeggen: “meenstens dùzent punten is kwyt raakt” aan blunders aan maatzijde. Nu was Johnny ook niet altijd even scherp, maar ik, als onpartijdige waarnemer moest inderdaad vaak constateren dat Johnny’s partners niet het beste spel speelden.

En zo kwam de zon weer op aan de Hemelumer horizon.

Rond tienen kwamen de andere schakers naar beneden en de koffie werd gezet en het ontbijt werd genuttigd. De een had hagelslag en de ander een “full English breakfast”. Er werd snel wat opgeruimd want Han zou langs komen met ons talent Nick Bijlsma. Onze aanstaande IGM moest natuurlijk wel een goede indruk krijgen. Er werd alvast weer een rondje gesnelschaakt en zo rond twaalven arriveerden Han en Nick.

Een nieuwe indeling werd gemaakt en Nick kon aan de slag. Het was wel even wennen voor hem maar algauw kreeg hij de smaak te pakken en met 4 ½ uit 11 was zijn score niet onverdienstelijk. Na deze enerverende ronde werd er geanalyseerd en partijen nagespeeld. Erg interessant en leerzaam. Ik moest nog een paar aanvullende boodschappen doen en enkele schakers genoten nog even van een fraaie wandeling. De wandelaars deden nog een rondje klaverjassen en ik begon zo rond vijven met de voorbereiding van de traditionele maaltijd: stamppot boerenkool. Geholpen door de pieperjassers Yme Jan, Johnny, Tjeerd en Tinus kon de maaltijd om ca. 18.30 uur geserveerd worden. Eén liter jus, 10 speklappen, 180 schijfjes gebakken rookworst, 14 kilo stamppot boerenkool en een potje scherpe franse mosterd stonden klaar voor de uitgehongerde schakers. De maaltijd werd besloten met een keur aan verschillende toetjes want de traditionele “luchtige toetjes” waren bij de Poiesz uitverkocht.

Zo rond halfacht verscheen moeder Bijlsma om haar getalenteerde en volgegeten zoon weer op te halen. Als dank voor de geboden gastvrijheid liet zij drie heerlijke flessen wijn achter.

Er werd even gediscussieerd of er nog geschaakt moest worden maar de keuze viel al snel op klaverjassen en partij analyse.

Dit keer werden de schakers en kaarters later op de avond verrast door Tjitze met heerlijke kippenboutjes, vers gefrituurd. De avond en nacht vorderde langzaam en in een harmonieuze sfeer. Ontspannen werd er geschaakt, cryptogrammen opgelost of gekaart. Wederom heerlijk.

Maar de tol moest deze avond betaald worden door diegenen die de avond daarvoor hadden “doorgehaald”. Na 43 uur onafgebroken in de weer te zijn geweest, sloeg de vermoeidheid bij mij ongenadig toe en moest samen met de andere zondaars rond 03.00 uur het hoofd buigen voor het lonkende bed.

Tom had een stevige nachtrust gehad en bleef nog even achter om wat te genieten van de muziek en een glaasje wijn. Maar ook in het Flinkebosje werd het rustig toen Tom rond 04.30 uur het bed op zocht.

Om 08.30 uur zat Wytse (die gryze) al aan het ontbijt even later gevolgd door ondergetekende. De vaatwasser werd uit en ingeruimd en wat zaken opgeruimd. De koffie pruttelde alweer voor de andere ontwaakte schakers. Met het cryptogram uit de Volkskrant op tafel en interessante partijstellingen op de borden vorderde deze rustige zondag gestaag maar zeker. De laatste boompjes werden gespeeld. Johnny moest al wat eerder vetrekken en even later nam Han Tjitze en Douwe mee naar huis. De rest maakte de boom af en rond 16.00 uur werd er ingepakt, opgeruimd, aangeveegd en de balans opgemaakt.

We konden vaststellen dat het weer een heerlijk weekend was geweest.

Met de beheerder werd contant afgerekend en de reserveringen voor 2007 en 2008 werden bevestigd.

Zo rond vijf uur konden de laatste schakers de deur dichttrekken. Het zonnetje deed z’n best om de vermoeide maar voldane schakers op te warmen. Tjeerd reed met beide Wytses direct richting Sneek terwijl Anne de laatste achtergebleven eigendommen nog in de auto gooide.

Yme Jan kreeg van Anne een vriendelijke lift naar het ouderlijk huis ergens achter Scharnegoutum. De “pleats” zoals hij dat noemt. Aardig verhaal is dat zijn ouderlijk huis tot drie maal toe van gemeente is veranderd. Volgens Yme is hij één van de weinigen die kan zeggen dat hij in drie gemeentes heeft gewoond zonder te verhuizen! Leuk detail.

Ik glibber weer terug over de smalle binnenwegen richting Sneek om Tom af te zetten bij zijn flat. Blij dat hij toch is meegegaan nemen we afscheid. “Skryfstou ok nog yn stukje over het wykent foor het Tuunhek en de skaaksait?” Nou, vooruit dan maar...............

 
Een selectie foto's uit het weekend