In de Volkskrant van afgelopen zaterdag stond in Ger Ligterink’s schaakrubriek een mooi stuk over een frauderend Frans schaakteam. Via sms werd aan een handlanger van het Franse team zetten doorgegeven die hij vervolgens moest doorspelen aan de desbetreffende speler. Dit alles in een vernuftige cijfercode. Niettemin zijn de heren betrapt en voor enige tijd geschorst.

Als we de voetbalkenners mogen geloven is schaken een saai spel. Afgelopen weekend werd ons edele spel weer eens door het slijk gehaald. Volgens Ajax trainer Frank de Boer leek de wedstrijd tegen PSV meer op schaken dan op voetbal. Als er niet aangevallen wordt en de bal gaat 3 keer naar een medespeler is het saai en lijkt het op schaken. Zou de heer de Boer wel eens geschaakt hebben? Ik denk het niet getuige een andere uitspraak van deze ex topvoetballer: ‘als we de bal hebben dan gaan we voetballen’, of iets van die strekking. Briljant nietwaar, Cruijff kan hem niet verbeteren.

Laatst had ik een mooie droom want je moet toch wat als je ligt te slapen. Ik droomde dat ik wereldkampioen schaken werd. Nu is een droom aardig maar de werkelijkheid zou toch een stuk aardiger zijn. Maar hoe doe je dat: schaakkampioen worden? Het antwoord is verbluffend simpel: door vanaf heden alle schaakpartijen te winnen!

Twittert u al? Twitteren? Ja, dat is ouwehoeren, excusez le mot, op het internet. Een soort chatbox maar dan met nog minder inhoud. Een slap aftreksel van het Sneker gastenboek in optima forma zal ik maar zeggen. Behalve Twitter bestaat er ook nog zoiets als Hyves, Facebook, MSN en SMS. Ook kennen we nog SM maar dit schijnt iets geheel anders te zijn… Hoe dan ook, kletsclubs via de PC of mobiele telefoon. Het kan me allemaal gestolen worden.

Van onze sportverslaggever.

De internationale schaakfederatie FIDE heeft beslag weten te leggen op de site 'chessleaks.com'. In deze schaaksite worden de 10 belangrijkste schaakopeningen met alle mogelijke varianten 'opgelost'. De documenten komen naar verluid uit de nalatenschap van wijlen grootmeester Bobby Fischer.

Sportminnend Nederland heeft er weer een blessure bij. Na de enkel van Van Basten en de hamstring van Robben staat Sven Kramer met stip op 3 met een onduidelijke spierblessure in zijn rechter bovenbeen. Voor een schaatser lastig als je 'pootje over' moet.

Een beetje columnist schrijft tegenwoordig een stukje over de beruchte bibberregel bij het schaatsen. Genoemd naar het spel ‘Dr. Bibber’ waarbij organen uit een pop gehaald moeten worden zonder het lichaam aan te raken. Bij overtreding volgt een bibbergeluid.

De mythe van de discuswerper gaat ongeveer als volgt: in de Griekse oudheid in het plaatsje Sparta was een jongeman, laten we hem voor het gemak Socrates noemen, van plan mee te doen aan de Olympische Spelen. Omdat hij nogal uit de kluiten gewassen was leek discuswerpen hem wel wat. Bij de plaatselijke smid liet hij een fraai exemplaar maken van gietijzer. Hij schatte de diameter op ongeveer 20 cm. Van het gewicht echter had hij geen flauw benul. Toen het apparaat klaar was bleek het ruim 15 kg zwaar te zijn. Ver boven het gebruikelijke gewicht van 4 kg. Opgetogen met zijn nieuwe aanwinst trainde hij er lustig op los.

Op verzoek van Ralph (zie gastenboek)

Voor mijn zomervakantie koop ik meestal enkele boeken. Met alleen Rummikub houd ik het geen 3 weken vol. Hoe dan ook, dit jaar kocht ik voor een prikkie een zeer lezenswaardig boek over ruim 250 mijlpalen in de wiskunde, met de eenvoudige titel "Het wiskunde boek". Een aanrader. Uiteraard zit er het verhaal van de graankorrel en het schaakbord bij. Voor elke rechtgeaarde schaker gesneden koek zodat ik het hier dan ook niet uit de doeken ga doen.

Sc. Sneek is een van de oudste schaakclubs in het Noorden van het land waar de sportieve strijd hand in hand gaat met de nodige ontspanning. Wekelijks worden de onderlinge partijen gespeeld in een fraai geoutilleerd clubhuis. Men speelt met liefst 4 teams in diverse klassen extern. Naast de nodige krasse knarren met dito schaakbagage en ervaring is de club bekend om haar zeer gezonde jeugdafdeling.

Voor het vierde team uitkomend in de 2e klas der Friese schaakbond is men naarstig op zoek naar een:

TEAMMANAGER

Zijn of haar taken zijn gericht op het in goede banen leiden van een roemrucht achttal dat al menig jaar een bijzondere bijdrage levert aan de mooiste aller denksporten.

Het bepalen van de opstelling, het ontvangen van de gasten, het organiseren van trainingen en overleg met collega teamleiders behoren o.a. tot het takenpakket.

Een pré is het beschikken over een rijdend voertuig liefst met deugdelijke navigatie zodat de uitwedstrijden in de verre uithoeken van ons mooie Friesland probleemloos bereikt zullen worden. Na een proeftijd van 3 maanden wordt bij gebleken geschiktheid een vast contract geboden. Daarnaast biedt schaakclub Sneek goede arbeidsomstandigheden met strijdlustige medewerkers in een harmonieuze werksfeer.

Het bijbehorende salaris is uiteraard conform de geldende CAO voor schakers. Bij een eventueel kampioenschap wordt de salarisschaal aangepast. Na degradatie blijft de geldelijke beloning gelijk.

Reacties met uitgebreide c.v. per brief of mail sturen naar:

Julius Bosma

(adres bij de redactie bekend)

Laat ik dit nieuwe seizoen eens positief beginnen. We hebben hem allemaal weleens gespeeld: de grafzet. Niet een slechte zet of blunder maar een de slechtst denkbare zet op het bord. Een zet die je doet kokhalsen. Waar je niet aan herinnerd wil worden. Waar je nog nachten van ligt te draaien en woelen. Waar je spontaan uitslag van krijgt. Waar de honden geen brood van lusten. Een zet die je je ergste vijand niet toewenst. Een zet die de schaakmeesters van weleer in hun graf doet omdraaien. Zo’n zet dus.

Hoe kom ik op dit thema?

In de Volkskrant van afgelopen zaterdag zag ik in de onvolprezen schaakrubriek van Gert Ligterink een partijfragment van ene Graf tegen Rubio, gespeeld tijdens het Spaans teamkampioenschap. De uitdrukking grafzet komt zeker niet van deze partij getuige de schitterende combinatie die de witspeler op het bord tovert, inclusief dame-offer. Bijna elke zet van wit is een uitroepteken waard.

Ter lering en zeker inspiratie, na de 18^de zet van zwart:

Een offerrijk seizoen toegewenst!

Julius Bosma

Wat schetste mijn verbazing toen ik las dat Sneek II en III wederom leentjebuur hebben gespeeld bij het vierde. De heren maken er maar een gewoonte van. Dit kan niet de bedoeling zijn. Dat ze voor het moment gered zijn, prima maar het lijkt me beter dat ze de eigen broek ophouden.

Afgelopen clubavond bereikte ons de onheilstijding dat Wim Ykema zijn pen neerlegt na een lang redacteurschap voor het Tuunhek. Ik snap best dat de inkt een keer opdroogt en de inspiratie uitblijft na vele verrassende, inspirerende en vooral humoristische stukjes over schaken en veel meer. Maar het blijft jammer. Alleen Jan Hein Donner heeft denk ik meer stukjes over schaken geschreven.

Nu zag ik onlangs op tv dat sommige Olympiers geridderd werden voor hun prestaties op het ijs of in de sneeuw. Knap natuurlijk, 100m slalommen op een plankje om een paar vlaggetjes. Maar zeg nu zelf dit valt natuurlijk in het niet bij de arbeid die Wim al die jaren geleverd heeft.

Bij deze wil ik dan ook voorstellen een commissie in te stellen die er voor zorg draagt dat bovengenoemd heerschap zal worden voorgedragen voor een lintje. Dat het de koningin moge behagen deze onderdaan te onderscheiden en hem het lang verwachte kleinood op te spelden. Ridder in de orde van de Nederlandse Leeuw lijkt me wel wat. De commissie benoemt tevens een begeleidingsteam die op zijn beurt weer zorgt dat hij een onvergetelijke dag mag beleven.

Ik denk hierbij aan ontbijt op bed, even langs de selectie van Cambuur, daarna met de limousine naar Den Haag alwaar een uitgebreide lunch op het programma staat. Hierna zal het gezelschap zich gereedmaken voor een bezoek aan Hare Majesteit. Na de feestelijkheden volgt een exquise diner in een Michelin restaurant waarna de terugreis naar 058 volgt. Uiteraard draagt de club zorg voor alle kosten. Mocht het finaal uit de klauwen lopen dan gaan we gewoon met de pet rond.

Hoe lijkt je dit Wim?

Nu even over het onvolprezen Tuunhek. Door het wegvallen van Wim’s stukjes en columns dreigt het verval en verloedering in te treden. Welnu beste schaakgenoten te alle tijde dient er voor gewaakt te worden dat dit niet zal gebeuren. Mijn idee is het volgende:

Om de levendigheid en originaliteit te waarborgen lijkt het me leuk om wekelijks een bijdrage te ontvangen van een ander lid. De laatste columnist bepaald wie het volgende stukje gaat schrijven. Het hoeft niet hoogstaand of literair te zijn. Ook een gedicht of schaakpuzzel is welkom. Plagiaat is niet toegestaan. Twijfelaars kunnen bij ondergetekende een spoedcursus voor een billijke prijs volgen. Op verzaken of weigering volgt zonder pardon royement.

Laat dit stukje de eerste zijn in een lange reeks. Ik geef mijn pen gaarne door aan voorzitter Dirk Schild.
 

Hans Böhm heeft onlangs samen met Yochanan Afek een boek geschreven met de veelzeggende titel: ‘De pion. De ziel van het schaakspel’. Als eerste in een reeks over de verschillende schaakstukken.

Dit bracht mij op het idee om de stukken eens onder de loep te nemen en ze te vergelijken met de karakters van het personeel op een doorsnee kantoorverdieping. Psychologie van de koude grond natuurlijk maar wel leuk om te doen.

Laten we eens met het kleinste opdondertje beginnen, inderdaad de pion. Volgens Böhm de ziel van het spel. Ik vind ze maar een vervelend stel. Maar liefst 8 lopen er op de zaak rond. Net van school en zo groen als gras. Even klein als gemeen.

Onderkruipertjes die als jongste bedienden hogerop proberen te komen. Bij het kopieerapparaat staan ze altijd vooraan en, erger, in de weg. Ze zijn niet alleen vervelend maar ook nog eigenwijs. Mocht er onverhoopt eentje promoveren dan wordt hij of zij verwaand en voelt zich gelijk een hele mijnheer.

Mijn stuk is het niet.

Dan de torens. In de hoek, een beetje verscholen achter een paar grote planten zit de nestor van het kantoor. Een stoere man met een onberispelijke staat van dienst. Een vraagbaak voor menigeen en al jaren bij het bedrijf werkzaam. Klein van stuk maar breedgeschouderd.

Een beetje rechtlijnig, dat wel. Met de collega van debiteurenbeheer vormt hij een prima koppel.

Naast de torens staan de paarden. Truus en Miep van de receptie. Vrolijk en creatief. Voorkomend met hun hupse pasjes. Maar ook onvoorspelbaar. Samen vormen ze een fraai span dat menig medewerker tot wanhoop kan drijven met altijd weer die vraag of de agenda al is bijgewerkt. Ze gaan voor elkaar door het vuur en blijven tot het eind solidair. Is er een ziek dan merk je onmiddellijk aan de ander: geen land mee te bezeilen.

Dan de lopers. Ook daar hebben we er 2 van. Meestal de lui van het archief. Een beetje Calvinistisch en steil. Je zal ze niet snel op oudjaarsavond op visite vragen. Nuttig hoor, daar niet van. Vooral met z’n tweetjes verzetten ze bergen werk en lopen ze niemand voor de voeten. Schuinsmarcheerders zijn het zeker niet maar gewoon bruikbare krachten. Net als bij de mannen van debiteurenbeheer geld ook voor hen: mis je er een dan is de ander de helft waard.

Mijn oogappel is de dame. De rechterhand van de chef. Een vrouw van middelbare leeftijd met een staat van dienst waar je u tegen zegt. Uniek en veelzijdig. Wel zuinig op zijn want missen kunnen we haar niet. Een beetje nuffig als een echte dame kan ze wel zijn. Niet ruilen is mijn devies maar mooi laten zitten.

Tot slot het belangrijkste en grootste stuk van het bord: de koning. Om hem is het te doen. Hij moet dan ook te alle tijden beschermd worden. De chef van de afdeling. Hij voelt zich het best in de luwte. Met een eigen kamer, afgescheiden van het overige personeel aan de rand van het kantoor. Een man met een sterk karakter die zich graag omgeven voelt door de jongste bedienden.

Maar o wee als hij alleen komt te staan. Dan blijft er van het sterke karakter weinig over. Hij wordt kwetsbaar en is makkelijk aan te vallen. Is de afdeling bijna verlaten dan komen zijn goede eigenschappen weer tot zijn recht. Niet de snelste van het stel al kan hij soms verassend uit de hoek komen. Zonder zijn vaste secretaresse voelt hij zich bloot en kwetsbaar.

Ik zit in een schaakdip. En zie er maar eens uit te komen. Een kennis van me kwam er niet uit. Zo ver wil ik het niet laten komen.

Ik durf mijn schaakboek bijna niet meer in te kijken. Louter prutswerk.

Het ziet er niet uit.

Niet dat men op de club ook maar een beetje mee werkt. Vergeet het maar. Verliezen van heren op leeftijd (namen zijn bij de redactie bekend) valt niet mee. 

Kom op mannen, lever die seizoenkaart in. Na zoveel jaren is het toch mooi geweest. Sjoelen is ook leuk. Dan hebben oudere jongeren zoals ondergetekende ook weer een kans.
Raar woord eigenlijk: dip. Dub zou beter zijn, afgeleid van het werkwoord dubben maar dit terzijde.

Ik bevind me trouwens in goed gezelschap betreffende de dip. Ga maar na: Sneek II verliest met 6-2, Sneek III met 7-1. In het Friese Haagje gaat het ook niet helemaal naar wens. Ook deze club dipt aardig mee in de malaisesaus.

Zou het heersen?

Naast de Mexicaanse griep een Sneker schaakdip? Waar haal ik mijn spuit?

Alles heb ik er aan gedaan. Mijn hele schaakbibliotheek nog maar eens doorgespit. Mezelf tot diep in de nacht moed ingesproken. Toen dit niet hielp geestelijke bijstand gezocht op de sofa.

Mijn onsterfelijke partijen voor de zoveelste keer nagespeeld. Dreigbrieven en haatmails naar mijn tegenstanders gestuurd. De KNSB gebeld voor tips en advies.

Ik ben ten einde raad.

Bij deze nog een laatste verzoek aan mijn aanstaande tegenstander: laat me winnen of blunder voor mijn part opzichtig, het maakt me niet uit. Volgende week staat de uitwedstrijd met het vierde naar  Lege Geaen op het programma.

Vandaar.

Een patatbakker uit Sneek

Won van de week

Een prachtige pot schaak

Ter lering en vermaak

Van een knoeier eerste klas

Dat wist men al ras

Deze was mooi in de aap gelogeerd

Hij leek wel gedrogeerd

Bert verkoopt geen broodje aap

Deze uit de klei getrokken smulpaap

La Bamba heet zijn zaak

Bokito lijkt me meer in de haak

MacDonalds vindt hij maar niks

Een patatje kost bij Bert een riks

Darwin zei het reeds

De mens is een aap, nog steeds

De friteur speelt altijd b vier

Voor velen een groot vertier

Maar niet voor ondergetekende

Deze lijkt sprekende

Op een grote chimpansee

En klaagde ach en wee

Mijn oud buurman toonde geen meelij

En draaide niet om de hete brij

Ik zocht duidelijk de kluts

Moe van al dat gepruts

Speel het potje maar uit

En toon erbarmen met deze spruit

Zonder commentaar, dat wel

De clou komt snel

Friesland kent vele schaaktoernooien. Van het bekende Waling Dijkstratoernooi tot het toernooi om het Fries kampioenschap. En niet te vergeten het helaas ter ziele gegane Sneker Boottoernooi. Bijna elke zichzelf respecterende schaakclub organiseert jaarlijks wel een snelschaak- of rapidtoernooi. 

(hier staat de rest van de foto´s)

Toegegeven, het Fries kampioenschap is aardig en niet slecht georganiseerd, maar mist toch de allure van het enige echte ‘DORSTIG’ schaaktoernooi.
Nu is het bekend dat schakers graag een drankje nuttigen ter verrijking van hun geliefde spel, maar in dit verband staat ‘dorstig’ voor De Onderste Regionen geSTIGmatiseerd, bedacht door de stichter van het toernooi: Maarten J. van Steinvoorn. 

Met de onderste regionen wordt de crème de la crème van schaakclub Sneek bedoeld, te weten de spelers van het vierde team. Het stigma van onderaan meespelen op de club doet deze liefhebbers geen recht en menig ‘topper’ heeft dan ook wel eens kennis gemaakt met de bijzondere schaakkracht van dit keurkorps der Sneker schakers.

Sponsorproblemen kent dit toernooi niet. Hiervoor is een even eenvoudige als briljante oplossing bedacht: iedere deelnemer betaald zijn eigen prijs.

Voor een zeer luttel bedrag worden jaarlijks op een traditioneel zonovergoten terras, met uitzicht op een onvervalste Cuyperskerk, de partijen gespeeld. Meestal vooraf gegaan door een schaakkwisje ter opfrissing van de historie van onze edele denksport.
Sommige deelnemers nemen de strijd zo hoog op dat deelname aan het FK slechts een excuus is ter training en voorbereiding op de ultieme schaakstrijd.

Elk jaar pleegt de organisator enkele cracks uit het buitenland (lees Rusland) uit te nodigen, om het geheel nog wat meer cachet te geven. Dat ze keer op keer verstek laten gaan mag de pret niet drukken.

Een van de (eigen)aardigheden van het toernooi is dat elke deelnemer dezelfde prijs ontvangt, ongeacht de uitslag. Meestal in de vorm van een vleselijke versnapering die thuis genuttigd dient te worden. Na de prijsuitreiking gaan de schakers naar het huis van Maarten alwaar een vorstelijk, om niet te zeggen copieus diner wordt voorgeschoteld. Ook worden de dorstige kelen daarbij niet door de gastheer vergeten.
Niet overtuigd? 

Kom begin juni op een zaterdagmiddag maar eens naar het pittoreske Heeg bij het terras aan het water en aanschouw met eigen ogen dit unieke Friese schaaktoernooi.
 

Als je:

je niet gigantisch verslaapt,

bij het ontbijt niet verslikt in een plak roggebrood,

op weg naar je werk geen malheur met je fiets krijgt,

je niet laat pletten door een baal gordijnstof,

tijdens de lunch geen rauw vlees eet,

niet ’s avonds moet overwerken,

je niet dood laat knuffelen door je vrouw,

geen overkill aan pepers door je eten doet,

niet teveel openingen doorneemt,

de lessen van Steinitz, Lasker en consorten goed inprent,

stap 7 nog eens bekijkt,

Aljechin’s onsterfelijke even naspeelt,

voor negen uur op de club komt,

niet een dag te vroeg of te laat verschijnt,

je niet vertild aan de kratten Grolsch en Palm,

je mobieltje uit zet,

geen al te wilde varianten op het bord tovert,

je eigen spel speelt,

gelooft in je eigen schaakkracht,

geen onbesuisde risico’s neemt,

niet teveel offert,

gewoon remise aanneemt of speelt,

(winnen mag ook),

niet door de vlag gaat,

word je terecht de nieuwe schaakkampioen van Sneek.


Julius