Ongeveer twee jaar geleden werd ik lid van Schaakclub Sneek. Aangezien ik net in Sneek was gaan wonen, wilde ik me graag aansluiten bij een vereniging voor een dieper Sneekgevoel. Van alle bestaande verenigingsactiviteiten leek schaken me het leukste en best haalbare, vooral omdat ik door problemen met mijn achillespees niet goed fysiek kon sporten.
Als kind leerde ik schaken van mijn ouders, en later volgde ik enkele lesjes op school. Ik was een jaar of twee lid van een schaakvereniging, maar naarmate ik ouder werd, kwam schaken minder vaak voor. Desondanks beschouwde ik mezelf als een redelijk schaker.
Onlangs hoorde ik iemand zeggen: "Ik dacht dat ik goed kon schaken, tot ik iemand ontmoette die dat écht kon." Dat gevoel had ik bij SC Sneek. Al snel voelde ik me klein en onervaren, en toen ik merkte dat een jong lid het niet leuk vond om tegen mij te spelen, besloot ik om me terug te trekken uit deze groep briljante spelers.
Het was bijna onwerkelijk om te zien hoe deze mensen tijdens clubcompetities de partijen van anderen konden analyseren met slechts een blik. Na mijn (uiteraard verloren) partij gaf iemand me als feedback: "Toen jouw dame op d4 stond en je pion op e5, had je je toren naar h8 moeten zetten." Hoe onthouden ze dat? Van de partijen van anderen, terwijl ze zelf zo hoogwaardig schaken!
Voor mij was het al een uitdaging om mijn eigen partijen goed te noteren, vooral als ik met zwart speelde en het bord "ondersteboven" was. Terwijl ik rondliep op de clubavond, zag ik borden vol ingewikkelde zetten die ik niet kon volgen. Ik keek wel, maar zag niks, zeg maar.
Voordat de partijen beginnen, laat onze Friese kampioen Selwin vaak een bijzonder moment uit een zelf gespeelde partij zien. Hij zet de stelling uit zijn hoofd op het bord, alsof hij zich iedere zet feilloos herinnert, en toont het verdere verloop zonder veel na te denken. Dat vind ik magisch.
Na bijna een jaar afwezigheid kwam ik in het centrum van Sneek onze voorzitter Sybe tegen, en na een voor mij ontroerend onderhoud waarvoor ik hem zeer erkentelijk ben, besloot ik weer lid te worden. Nu nam ik ook een abonnement op Chess.com voor extra instructiefilmpjes en puzzels, en een treinabonnement, zodat ik dagelijks kon schaken in de trein.
En zowaar! Hoewel ik nog steeds niet van de ervaren spelers win, heb ik nu een beter gevoel van controle - het overkomt me minder vaak dat ik een "domme zet" doe waardoor ik compleet kansloos ben geworden.
Ook kan ik nu de posities visueel beter plaatsen. Als nu iemand spreekt over een dame op d4, zie ik de stukken al voor me op het bord.
Tijdens clubavonden zie ik ook meer in de partijen van anderen. Ik begin te begrijpen hoe ze ervoor staan en welke zetten handig zijn (en soms zie ik die zetten ook daadwerkelijk uitgevoerd worden!). Naarmate ik langer kijk, kan ik me beter inleven in een partij.
De notatie tijdens mijn eigen partij is voor mij niet lastig meer. Vooral veelvoorkomende zetten zoals e4, Pc3, Lf5 schrijf ik moeiteloos op na een blik op het bord. Zaken die voor de die-hards al decennia vanzelfsprekend zijn, maar voor mij dus pas na een jaar.
Kortom: ook op je 55e kun je nog stappen maken in de denksport.
Hoewel ik nog niet veel weerstand kan bieden aan de toppers, heb ik het gevoel dat onze partijen nu interessanter zijn - in ieder geval voor mij!